Malpka

Dziś wiele nie napiszę, gdyż odpoczywaliśmy po atrakcjach na Koh Chang. Korzystaliśmy z morza, basenu, plaży, a po południu byliśmy pokazać Trzylatce małpę. Prawdziwą. Nasze gospodynie zatroszczyły się o to i zawiozły nas do hotelu, w którym owa małpka mieszka. Biedactwo mieszka samotnie, przywiązane do drzewa. Ale dwoiedzieliśmy się, że jest rozpiszczona i nie przepada za bananami, woli durian i rambutan oraz że była bardzo chora i właściciele zawieźli ją do lekarza. Dziś wygladała naa zdrową i nawet zjadła przywiezione przez nas banany. Trzylatce się podobała. Później wybraliśmy się jeszcze do specjalnej ścieżki w lesie namorzynowm. To obok akwarium drugi projekt ufundowany przez króla. 1,5 kilomterowa drewniana ściażka prowadzi przez specjalnie zaprojektowany i wysadzony las namorzynowy – wiele gatunków drzew jest opisanych, także struktura lasów, ich znaczenie oraz rodzaje korzeni. Droga jest świetnie założona, z mnóstwem ławeczek, opisów i mostem wiszącym. W pewnym momencie dociera do zatoki, którą właśnie namorzynyobrastają, podczas przypływu można tam wypoźyczyć kajak i obejrzeć lasy od strony wodnej. Na ścieżce ciągle upominałam Trzylatkę, żeby nie spadła w namorzyny, albo czegoś nie zgubiła. I oczywiściw spadł jej klapek, prosto w błoto, jakiś metr w dół. Biedaczka dostała histerii a my na syzbko kombinowaliśmy jak jej tego buta wyjąć. Najlepszym pomysłem było chwycenie Trzylatki za nogi i spuszczenie jej w dół, by buta chwyciła. Ale nie chciała. W końcu zmuszeni byliśmy zniszczyć jedno z królewskich drzew i ułamać sporą gałęź. But został uratowany, Trzylatka odetchnęła.

Podczas kolacji już standardowo przejmowana jest przez obsługę – dziewczyny z nią malują, rozpiszczają słodyczami i uczą ją tajskiego. Pytania są nadal na topie, w ciągu kilku minut można zostać zbombardowanym dziesięcioma pytanniami na przeróżne tematy. Główną ofiarą jestem ja. Teraz Trzylatka śpi, a ja ładuję akumulatory na jutro. Siedzę na patio – gdzieś dudni muzyka, ale ja słucham cykad i wdycham cudowne powietrze.